Hummus to typowy składnik kuchni krajów Bliskiego Wschodu. Jego historia sięga tysięcy lat wstecz. Humus to rodzaj przystawki, pasty przygotowanej z ciecierzycy, pasty sezamowej, oliwy, czosnku i soku z cytryny. Używany jest zarówno jako pasta do chlebków pita lub jako dodatek do mięs lub warzyw.

Ja pasę z ciecierzycy robię w dwóch wersjach. Albo zwykłą wyłącznie z podstawowych składników albo z dodatkiem suszonych pomidorów. Możecie dodać do niej natkę z pietruszki lub koperek wtedy pasta nabierze miłego dla oka zielonego koloru. U mojego syna w przedszkolu panie, próbują wprowadzić dziecięcy humus jako dodatek do podwieczorkowych kanapek. Niestety, jak na razie, bez powodzenia, a szkoda bo to doskonałe źródło magnezu, fosforu i żelaza.

Robienie pasty możecie zacząć od zrobienia pasty sezamowej. Należy uprażyć sezam (zeszklić go na patelni nie dopuszczając do zbrązowienia, bo pasta będzie gorzka w smaku) i następnie zmiksować na pastę z dodatkiem oleju. Ja idę trochę na skróty i miksuję uprażony sezam od razu z cieciorką.

Wersja 1
Składniki:
puszka cieciorki
3 łyżki ziaren sezamu
2 łyżki oleju
ząbek czosnku
łyżeczka soku cytryny
sól pieprz

Dziś moja wersja norweskiego deseru Tilslørte Bondepiker. W dosłownym tłumaczeniu jego nazwa oznacza "dziewczęta chłopskie w welonie". W Szwecji jest on znany jako Änglamat.

Jest to warstwowy przysmak składający się z duszonych jabłek (można je zastąpić również na przykład śliwkami), warstwy bitej śmietany, chrupiącej warstwy podsmażonej na maśle bułki tartej, kolejnej warstwy bitej śmietany i cieniutkiej warstwy z okruszków na górze.

W moje wersji bułkę tartą zastąpiłam pokruszonymi owsiano orzechowymi ciasteczkami. Na wierzch zamiast kolejnej warstwy bitej śmietany nałożyłam waniliowe lody.

Tradycyjne deser podaje się w przezroczystych szklanych miseczkach, pucharkach lub szklankach, tak aby podkreślić jego efektowny wygląd.

Trzeba pamiętać, że deser ten trzeba przygotować tuż przed podaniem, żeby warstwa ciasteczek pozostała chrupiąca.

Składniki (4 porcje):
4 jabłka
2 łyżki cukru
łyżeczka cynamonu
1 łyżka soku z cytryny
250ml śmietanki 30%
2 łyżeczki cukru pudru
180g ciasteczek
4 gałki lodów waniliowych

Wiecie jakie pomysły na obiad lubię najbardziej? Mało skomplikowane: nie wymyślam, nie szykuję, nie gotuję, nie sprzątam a wszyscy najedzeni i zadowoleni. Jeśli czasem, tak jak ja, macie „niechcieja", nie macie pomysłu na oryginalne spotkanie w gronie znajomych a może szukacie ciekawego miejsca na kolację czy biznesowe spotkanie, polecam japońską restauracje Beniahna na ul. Twardej 4 w Warszawie. To tu doskonałe jedzenie połączone zostało z oryginalnym przygotowaniem potraw, wyjątkową atmosferą w towarzystwie ciekawych, otwartych ludzi w jedną spójną, smakowitą całość. W naszej opinii było wesoło, głośno i bardzo smacznie.

Restauracja powstała dzięki niezwykłym ludziom, których ideały nadal są obecne w wielu lokalach Benihana na całym świecie. Tuż po wojnie, Yunosuke Aoki, potomek samurajów, postanowił wraz z żoną Katsu otworzyć kawiarnię. Żeby było to miejsce wyróżniające się pośród wielu podobnych, Yunosuke Aoki jeździł na rowerze 20 mil po prawdziwy cukier do kawy. Ideę stworzenia czegoś wyjątkowego przejął od ojca syn Hiroaki (znany również jako Rocky), który przeprowadził się do USA, żeby zrealizować marzenie o otwarciu własnej restauracji. Zaczynał od sprzedawania lodów z furgonetki na ulicach Harlemu. Nocą studiował zarządzanie restauracjami. Był lubiany i znany na ulicach dzielnicy, w której praca nie była najbardziej popularnym zajęciem. Ludzie mogli liczyć na jego życzliwość, uśmiech, energię i ... kolorową parasolkę dodawaną do lodowych deserów. Niby drobiazg, ale czyż nie takie drobiazgi najbardziej zapadają w nasze serca? Choć trudno w to uwierzyć, udało mu się zebrać fundusze na otwarcie w Nowym Jorku w 1964 roku pierwszej restauracji teppanyaki, która podobnie, jak kawiarnia ojca, otrzymała nazwę Benihana. Kolejne restauracje powstały kilka lat później w Chicago i San Francisco. Obecnie z powodzeniem funkcjonuje 130 lokali na całym świecie.