Wśród wielu programów kulinarnych, które pojawiają się w telewizji mam swoje dwa ulubione. Cenię kulinarne podróże Roberta Makłowicza, za egzotykę oraz gawędziarski styl. Bardzo lubię również program Karola Okrasy za odwiedzanie zapomnianych zakątków naszego kraju oraz odświeżanie tradycyjnych przepisów.
Proponowane przeze mnie danie pochodzi z jednego z mazurskich odcinków programu Karola Okrasy. Łączy w sobie tradycyjny smak ryby i zaskakujące dodatki pozornie do siebie nie pasujące. Jest kwaśna kapusta, słodki miód, ostra papryczka i czosnek. Grochu co prawda nie ma, ale i tak efekt końcowy jest niezwykły i wyjątkowo pyszny.
 

Dzisiaj proponuję przepis na bardzo prosty podwieczorek na ciepło. Doskonały w chłodny dzień. Jest to również propozycja dla tych, którzy dopiero zaczynają swoja przygodę z pieczeniem ciast. Nie ma tu co się nie udać, wychodzi zawsze świetnie. Pachnie ciepło jabłkowo, domowo. Po upieczeniu można deser udekorować bitą śmietaną, polać sosem waniliowym lub jogurtem. Trzeba uważać, bo deser trzyma bardzo długo ciepło. Wydaje się, że już trochę ostygł a pod kruszonką dalej jest jabłkowa lawa.

Szósta rano, dzwoni budzik. Masz ochotę rzucić nim o ścianę. Wczoraj do drugiej czytałaś książkę. Z perspektywy czterech godzin snu wymyślasz sobie od kretynek. W nocy było „jeszcze tylko do końca rozdziału” i tak jedenaście razy. Niezależnie od ciepłych ramion kołdry i kusicielki poduszki wstać trzeba. Nagle olśnienie! Kawa! Oby tylko udało się dotrzeć do ekspresu nie potykając się o własne nogi. Pierwszy łyk aromatycznego płynu i wracasz do życia.

Jedni ją uwielbiają inni nie biorą do ust. Moja najbliższa rodzina należy do tej pierwszej grupy, ale nie podałabym jej na obiad podczas zjazdu rodzinnego.
Wiem, że ile gospodyń tyle przepisów na wątróbkę. Ja jadłam saute – tylko usmażoną i lekko posoloną, doprawioną ziołami, z cebulką. Najbardziej lubię z cebulą, majerankiem i jabłkami.
 

Są w Warszawie dzielnice zadrzewione i takie które z różnych przyczyn przypominają kamienną pustynię. Co prawda w ostatnich latach z przyjemnością obserwuję tendencję do zazieleniania skwerów, wolnych placów, do tworzenia zielonej infrastruktury wokół nowych inwestycji. Może w przyszłości każda dzielnica będzie mogła poszczycić się parkiem lub choćby skwerem. Coraz częściej również cieszy oko rewitalizacja istniejących zielonych terenów.