W domu uprane, posprzątane, obiad na stole jak co dzień. Pies spokojnie śpi pod stołem – nieomylny znak, że ktoś z nim wyszedł. Ktoś, gospodyni domowa. Niby nie pracuje. Ale kiedy czegoś w domu nie zrobi, misterny plan sypie się, jak domek z kart. Ktoś nie ma stroju do WFu, ktoś nie pojechał na angielski i dlaczego kwiaty na balkonie tak dziwnie zwiesiły główki? Dopiero wtedy domownicy zwracają uwagę, że coś jest nie tak. Dopóki codzienny świat toczy się utartym rytmem, sprawca pozostaje w cieniu. Niewidzialny?
W książce „Niewidzialna pani domu” Jeanne Ray istnieje konkretny powód, dla którego gospodynie domowe stają się niewidzialne. Może to być jednak skutek braku akceptacji swojej codziennej sytuacji. Dobrze jest, jeśli zawód managera domowego wynika z wyboru. Gorzej, jeśli to życie zmusza aktywną zawodowo osobę, spełniającą się i robiącą karierę do zmiany trybu życia. Nagle okazuje się, że wykonywane codzienne czynności są nudne, monotonne, domownicy kręcą nosem na ugotowany obiad, a dziecko po raz trzeci rozlało słodki sok na podłogę. Stąd tylko krok do braku akceptacji samego siebie, do postrzegania siebie, jako osoby nie wartościowej, pokonanej, nudnej. Tylko krok do bycia niewidzialnym, przynajmniej dla samego siebie. Jeanne Ray pokazuje, że pomocą w rozwiązaniu trudnych sytuacji może być grupa wsparcia. Ludzi, którzy mają podobne doświadczenia, ich udziałem są te same problemy. Razem można działać, mobilizować się, wysłuchać się wzajemnie, po prostu być obok. Człowiek jest silny, przy odrobinie wsparcia, dobrej woli, potrafi dużo znieść, znaleźć wyjście z najtrudniejszych sytuacji. Istnieje też nadzieja, że działając razem można stawić czoła największemu przeciwnikowi.