Początek tegorocznych wakacji mogę uznać za udany. Mam za sobą mój własny mały sukces motoryzacyjny, sympatyczny wyjazd na malownicze polskie Mazury. Mam również nareszcie czas, żeby w spokoju poczytać książkę. Spokój jest pozorny a ja pewnie niedługo odwiedzę okulistę z powodu zeza rozbieżnego  (czas na Mazurach spędzam bowiem w towarzystwie przyjaciółki oraz jej i swoich dzieci), ale i tak jest lepiej niż podczas roku szkolnego.

Na kolejną książkę Anny Sakowicz czekałam z niecierpliwością. Przeczytałam dwie poprzednie pozycje tej autorki: zaskakujące i czasem absurdalne ale niezwykłe opowiadania z tomiku „Żółta tabletka" oraz ciepłą, napisaną z polotem i humorem prozę kobiecą „Złodziejkę marzeń". Nie miałam więc wątpliwości, że kolejna książka będzie równie dobra. Nie zawiodłam się.

„Szepty dzieciństwa" to dojrzała, przemyślana i doskonale skomponowana obyczajowa powieść. Świata namalowany na kartach „Szeptów" jest bardzo rzeczywisty, czasami wręcz naturalistyczny a bohaterowie autentyczni. Główna bohaterka Barbara to zwykła kobieta, matka, żona, córka zmagająca się z szarością dnia codziennego. Nosi ona w sobie bagaż trudnego dzieciństwa, który w sposób prawie niezauważalny ale bardzo konsekwentny wpływa na jej dorosłe decyzje. Książka nie jest łatwa, a jej czytanie przynosi całe spectrum emocji: od gniewu, smutku i współczucia, po wzruszenie i radość. Mimo poważnej tematyki, w książce nie zabrakło również zabawnych wręcz absurdalnych epizodów, napisanych w doskonałym charakterystycznym dla autorki stylu.

Mam nadzieję, że Anna Sakowicz nie każe zbyt długo czekać na swoją następną książkę. Dzięki niej mam na półce kolejną książkę, która na długo pozostaje w myślach i w sercu.